αφιερωμενο

 

 

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Πώς τα καταφέραμε;

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν  ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Θυμηθείτε το!

Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει:  Τότε δεν υπήρχαν κινητά !

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.  Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.  Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου τρέχοντας πίσω απ’ αυτές.

Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.  Δεν είχαμε Playstation  και  Nintendo, τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround υπολογιστές ή Ιnternet. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.  Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν….  Θεέ μου!

Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Σίγουρα πολλά παιχνίδια μας ήταν βίαια!  Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και όμως δεν …….. έτρεχε τίποτα !!!!

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα  χωρίς κράνη και προστατευτικά .

Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».  Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα, δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες

κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!   Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!

Κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα , ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το  «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η Τεχνολογία.

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.  Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξύδι……

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:  Περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κυνηγούσαμε τα κορίτσια  για να τους «βάλουμε χέρι», όχι βουβοί σε κάποιο Chat room  και γράφοντας    :   @ , )(  ,   $  ,   &……

Στα σπίτια μας δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα και ντουλάπια ασφαλείας για παιδιά.

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς καλοκαιρινά φροντιστήρια, μαθήματα ιστιοπλοΐας, χορού τένις ή γκολφ.

Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι  και  έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Τότε δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι ….   ( τι φρίκη! )

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να τα ξεπερνάμε.

Είχαμε αποτυχία, επιτυχία , υπευθυνότητα και ελευθερία,  και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε…..

Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν και εσύ είσαι ένας από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…